تخریب ساختمان ها، پل ها، سدها، دودکش ها، کارخانجات، برج های مسکونی و بسیاری از موارد مشابه دیگر، کاری کاملا تخصصی و مهندسی است. لذا در کنار پیشرفت علم و تکنولوژی در عملیات ساخت، باید توجه ویژه ای نسبت به تخریب صورت پذیرد. حتی در ساختمان های معمولی و کوچک نیاز به حضور مهندسین ناظر و مجری می باشد.

HSEآمار  نشان می دهد که تخریب یک فعالیت پر خطر می باشد. این نشان از آن دارد که در فرآیند تخریب به برنامه ریزی توجه زیادی نشده است. اجتناب از رخدادها و وقایع، بستگی به کیفیت و کامل بودن طرح و نقشه پروژه دارد.

تخریب یک سازه یا بنا به معنای خراب کردن می باشد. بر اساس تعریف مبحث 12 مقررات ملی ساختمان هر اقدامی که مستلزم جدا کردن مصالح از ساختمان به منظور حذف، نوسازی، تعمیر، مرمت و بازسازی تمام یا قسمتی از بنا باشد، تخریب نامیده می شود.

تخریب نباید تصوری از ساختار شکنی باشد. در ساخت، پس از طراحی و انتخاب شیوه کار، عملیات اجرایی با توالی از پیش تعریف شده ای صورت می گیرد. ولی در تخریب، همیشه شیوه ها و توالی جایگزین، می تواند به کار گرفته شود.

در سازه های مختلف استحصال مصالح و نوع تخریب متفاوت است. لذا قبل از تخریب یک سازه و یا بنا بهتر است به پارامترهای مختلفی از جمله: بهره وری مناسب از مصالح، اثرات زیست محیطی، چهارچوب تولید ملی، ویژگی های ساختگاه، امکانات بازیافت مصالح، اقتصادی بودن طرح، عدم امکان تقویت لازم سازه و یا بنا، فضاهای شهری و موقعیت آن، طول عمر مفید آن سازه یا بنا، رعایت کلیه موارد ایمنی (با توجه به قوانین، آیین نامه ها، دستورالعمل ها و استانداردهای جهانی) و در نهایت بکارگیری تجهیزات و ماشین آلات  مناسب، توجه ویژه ای صورت گیرد.